Παν. Δυτ. Αττικής : «Δώσε θάρρος του χωριάτη» ή καλοτάξιδο;

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μακροσκελές, όσο πάνω – κάτω και οι ελπίδες μου ανακατωμένες με τους φόβους μου για την έκβαση του εγχειρήματος που ονομάζεται Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Όταν έστειλα το κείμενο στην σύνταξη της εφημερίδας, μου τηλεφώνησε ανήσυχος ο υπέρτατος άρχοντας της εφημερίδας – τουλάχιστον τον παλιό καλό καιρό της έντυπης δημοσιογραφίας- ο υλατζής (1) και μου είπε επί λέξει: Ζήτα συγγνώμη και για το εύρος του κειμένου και για τις όποιες παραλείψεις του. Τα υπόλοιπα, είναι δικιά μου δουλειά.

Συγγνώμη, λοιπόν, μετά την παρότρυνση του υλατζή, αλλά και σύμφωνα με το εξαιρετικό κείμενο που δημοσίευσε πρόσφατα η εφημερίδα με τίτλο «Η επανάσταση της ευγένειας».

Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής αποτελεί το προϊόν ενοποίησης δυο ΤΕΙ: αυτό είναι πράγματι πρωτότυπο για την εκπαιδευτική διαδρομή της χώρας.

Είναι πρωτότυπο γιατί:

1) η δημιουργία ενός Πανεπιστημίου που είναι η απόρροια της συνένωσης δύο τεχνολογικών ιδρυμάτων, πραγματοποιείται για πρώτη φορά.

2) Το παρελθόν των ΤΕΙ δεν είναι και το πλέον αθώο στην εκπαιδευτική ιστορία της χώρας: Ας όψεται, η καταστρατήγηση -με σωρεία μεταβατικών διατάξεων, νόμων και υπουργικών αποφάσεων- του πνεύματος και του γράμματος ιδρυτικού Νόμου για τα ΤΕΙ, γεγονός που αναγνωρίζεται και από τη σχετική ανάρτηση της σελίδας του ΤΕΙ Αθήνας.

Τα περίπου δέκα-δώδεκα αρχικά πέτρινα χρόνια που εν πολλοίς οφείλονταν σε αυτές τις μεταβατικές διατάξεις, χρωματίσθηκαν από πρωτοφανείς στρεβλώσεις της νομοθετικής βούλησης (;).

Παράδειγμα: Η εκλογή καθηγητών πρώτης βαθμίδας απαιτούσε κατ’ ελάχιστο ως απαραίτητα προσόντα το διδακτορικό δίπλωμα, την τετραετή διδασκαλία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την δεκαετή εργασιακή εμπειρία σε Διευθυντική θέση.

Ποιος «τρελός», με αυτά τα προσόντα θα άφηνε τη θέση του για να διεκδικήσει μια θέση στα νεοπαγή τότε (1983) ΤΕΙ, αφού με αυτά τα προσόντα θα μπορούσε να καταλάβει μια θέση στα ήδη υπάρχοντα Πανεπιστήμια; Ήταν προφανές ότι αποτελούσε ένα «κάλεσμα» στους ξενιτεμένους Έλληνες ερευνητές, καθηγητές και ενδεχομένως στελέχη επιχειρήσεων, να διεκδικήσουν μια καθηγητική θέση στα νεοϊδρυόμενα Ιδρύματα συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της τεχνολογικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και κατ’ επέκταση μέσω της σύνδεσης με την παραγωγική διαδικασία, στην ανάπτυξη της χώρας.

Αυτό το προφανές, απεδείχθη θλιβερή ψευδαίσθηση, όταν η ίδια κυβερνητική πλειοψηφία που είχε ψηφίσει τον ιδρυτικό νόμο, στρέβλωσε τη λογική του, και με μεταβατικές επαναλαμβανόμενες χρονικά διατάξεις εκχώρησε το δικαίωμα στους τότε μόνιμους διδάσκοντες των ΚΑΤΕΕ, αλλά και σε αρκετές κατηγορίες εκτάκτων να μονιμοποιηθούν στις διάφορες βαθμίδες μ’ ένα πτυχίο ΑΕΙ, να ανέλθουν μέχρι την πρώτη βαθμίδα και να συνταξιοδοτηθούν με μισθό καθηγητή ΤΕΙ, έχοντας ως εφόδιο αυτό το ένα πτυχίο.

Με αυτόν τον τρόπο «μπούκωσαν» γρήγορα–γρήγορα οι θέσεις του μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού με μοναδικό εφόδιο το πτυχίο.

Όλα αυτά εκχωρήθηκαν όταν η ισχυρή τότε πολιτικά και κοινοβουλευτικά εξουσία έπαιξε με τους κανόνες του παιχνιδιού που επέβαλαν οι συνδικαλιστές της εποχής.

Ο τίτλος του παιχνιδιού: «Δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι».

ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ;

Τα «πέτρινα » χρόνια όμως κύλησαν και από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, καθώς άρχισε σιγά–σιγά η συνταξιοδότηση της παλαιάς φρουράς, νέοι άνθρωποι με μεταπτυχιακά, διδακτορικά και κυρίως έχοντας καλύτερη σχέση με την εκπαιδευτική και ερευνητική διαδικασία, και σε κάποιο, αρκετό ή μεγάλο βαθμό και με την ανθρώπινη συμπεριφορά, εκλέχθηκαν σε μόνιμες θέσεις ή δημιούργησαν μια στενή σχέση συνεργασίας επί σειρά ετών σαν έκτακτο διδακτικό προσωπικό.

Άλλοι πάλι, αφού ως συμβασιούχοι στην αρχή της καριέρας συνάντησαν την κρίση, άνοιξαν τα φτερά τους και μετανάστευσαν, επιτυγχάνοντας ζηλευτές επιδόσεις ως ερευνητές και διδάσκοντες.

Άνθρωποι που πάλεψαν και παρά την κοινωνική καχυποψία –έχουν δώσει αρκετοί στο παρελθόν κυρίως, δικαιώματα- για το επίπεδο εκπαιδευτικών υπηρεσιών που πρόσφεραν τα ιδρύματα, πέτυχαν με το έργο τους την αποδοχή άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο.

Ενδεικτικό είναι στην πρώτη σελίδα του ΤΕΙ Πειραιά η αναφορά στο έργο TILOS που κέρδισε στα ευρωπαϊκά βραβεία βιώσιμης ενέργειας, τόσο το 1ο βραβείο στην κατηγορία Ενέργεια για τα Νησιά όσο και το βραβείο κοινού, κατέχει κεντρική θέση.

Αυτή ακριβώς η αποδοχή–παραδοχή οδήγησε στο να διακρίνεται ίσως για πρώτη φορά μια πολυκομματική συναίνεση στο νέο αυτό δημιούργημα, γεγονός που δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για την επιτυχία του εγχειρήματος (υπό την προϋπόθεση πάντοτε ότι η αυτή η πολυκομματική συναίνεση δεν εκτραπεί σε πολυκομματικό αλισβερίσι ιδιαίτερα στις περιπτώσεις προκηρύξεων νέων θέσεων ακαδημαϊκού προσωπικού).

Μπορεί το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, κουβαλώντας στην πλάτη του και αντιλήψεις και καταστάσεις που είχαν σαν επωδό την συμπεριφορά – ιδεολογία του «Δώσε θάρρος του χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεββάτι», να είναι καλοτάξιδο;

Υπάρχει μία λατινική ρήση, σαν καλοδεχούμενη συμβουλή μου μοιάζει καλύτερα: «Corrige praeteritum, rege praesens, cerne futurum». Διορθώστε το παρελθόν, κατευθύνετε (οδηγήστε) το παρόν, εντοπίστε το μέλλον.

Ναι, νομίζω πως με τις παραπάνω προϋποθέσεις μπορεί να είναι καλοτάξιδο.

Θα προσπαθήσω να περιγράψω το πλαίσιο της αντλώντας τα επιχειρήματα μου από τα δέκα χρόνια που έζησα σαν έκτακτος στο ΤΕΙ Αθήνας και τα δεκαπέντε περίπου σαν μόνιμος στο ΤΕΙ Πειραιά, αφού ανάμεσά τους μεσολάβησαν και επτά χρόνια στο ΤΕΙ Ηπείρου.

Πρώτα απ’ όλα φοιτητές και οι φοιτήτριες:

Ένα μεγάλο μέρος αυτής της πληθυσμιακής ομάδας προέρχεται από ένα σύνθετο κοινωνικό, εκπαιδευτικό, οικογενειακό περιβάλλον που –ανεξαρτήτως εισοδηματικού επιπέδου- δεν τους προσέφερε ορισμένα εφόδια που θα συνεισέφεραν σε ένα αποδοτικότερο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα.

Η έλλειψη αυτοεκτίμησης είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά: δεν ήταν λίγες φορές που μου εξομολογήθηκαν τη διαχρονική απόρριψή τους που συνοψιζόταν στο «εσύ δεν κάνεις για αυτά».

Η σχεδόν ριζωμένη αντίληψη που έχουν περί περιττής θεωρητικής γνώσης, μια άρνηση αποδοχής της χρησιμότητάς της λόγω της προϊούσας απόρριψής τους και κατ’ επέκταση έλλειψης αυτοεκτίμησης. Αλλά επίσης και μια έντονη απουσία μαθημάτων στα προγράμματα σπουδών που συμβάλλουν σε αυτό που ρωτήθηκα πρόσφατα από οξύθυμο κυβερνητικό παράγοντα: Και με την «ακαδημαϊκότητα» τι γίνεται;

Θα ξέφευγε από τις αντοχές του ορίου λέξεων ενός άρθρου, αν αράδιαζα σειρά παραδειγμάτων.

Θα αρκεστώ σε ένα που αφορά στην «ειδικότητά μου»: Δεν υπήρχε στα μέχρι τώρα προγράμματα τμημάτων Διοίκησης Επιχειρήσεων και Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων ούτε για δείγμα, ένα μάθημα όπως η «Ιστορία της οικονομικής σκέψης» ή «Ιστορία των οικονομικών θεωριών» ή μια σύνθεση αυτών των δύο ιδωμένων σαν μια «Οικονομική Ιστορία στον χρόνο και στην σκέψη».

Άρα το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν μεταλλάσσεις δύο «τεχνολογικά ιδρύματα» σ’ ένα «ακαδημαϊκό» είναι να σχεδιάσεις ένα πρόγραμμα σπουδών με αρκετά μαθήματα επιλογής, δίνοντας την δυνατότητα να επιλεγούν και να ενταχθούν σε αυτό, ακριβώς εκείνα τα μαθήματα που αντιστρέφουν αυτό που μου εξομολογήθηκε κάποτε – πριν 25 περίπου χρόνια – ένας τελειόφοιτος του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Αθήνας, όταν τον ρώτησα μετά το τέλος της υποστήριξης της πτυχιακής του εργασίας, αν ήταν ικανοποιημένος από τις σπουδές του:

«Η αδελφή μου σπούδασε μία Επιστήμη τελειώνοντας το Φυσικό στο Καποδιστριακό, εγώ έμαθα μια τεχνική εφαρμογή, μια διαδικασία τεχνικής εφαρμογής, μια τέχνη ή κάτι ανάμεσά τους τέλος πάντων, με σχετικά απροσδιόριστο βάθος γνώσης».

Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ

Έχω αποπειραθεί –με αφορμή τον επί ΣΥΡΙΖΑ διάλογο για την Παιδεία που ξεκίνησε στα τέλη του 2015- να περιγράψω την οπτική μου για την Εκπαίδευση και την Παιδεία σ’ ένα κείμενο με τίτλο «Υπάρχει Ποίηση στην Παιδεία;». Προς τι αυτή η αναφορά, πέρα από την «ακαδημαϊκή» αυταρέσκεια;

Χρησιμεύουν νομίζω κάποια στοιχεία από το παραπάνω κείμενο, για να προσπαθήσω να περιγράψω το περιβάλλον, το έμψυχο δυναμικό (φοιτητές, διοικητικοί, εκπαιδευτικοί), τα εκπαιδευτικά εργαλεία και να καταλήξω σε κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις που θα συμβάλει ίσως η εφαρμογή τους, σε μια καλοτάξιδη εκπαιδευτική και κοινωνική διαδρομή του ΠΑ.Δ.Α .

Το μεταλλασσόμενο περιβάλλον: Εδώ και είκοσι περίπου χρόνια έχει ξεκινήσει μια διαδικασία συνύπαρξης στους ακαδημαϊκούς χώρους δύο διαφορετικών «τύπων» ανθρώπου, τους αναγνώστες του κόσμου και τους θεατές του κόσμου!

O Χανς Γκέοργκ Γκάνταμερ σε μια συνέντευξή του, το 1996 που αναδημοσιεύθηκε στον ελληνικό Τύπο (Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»,10-11-1996) απάντησε ως εξής στην ερώτηση «Τι σημαίνει να διαβάζουμε ένα κείμενο, καθηγητή Γκάνταμερ;»:

«Είναι ένα από τα πιο δύσκολα και πιο επίκαιρα ερωτήματα σήμερα, δεδομένου ότι ζούμε το τέλος της εποχής του Γουτεμβέργιου. Οι θρίαμβοι της τεχνολογίας καθόρισαν τον αιώνα μας και το μέλλον μας. Ή καλύτερα ίσως την έλλειψη του μέλλοντος μας. Γι’ αυτό και σπρώχνουμε όλο και περισσότερο στο περιθώριο την εμπειρία της ανάγνωσης. Το δίκτυο ηλεκτρονικών πληροφοριών αναπτύσσεται όλο και περισσότερο επενδύοντας ήδη μέχρι την καρδιά κάθε οικογένειας. Όλες οι αποστάσεις έχουν χαθεί και ο καθένας μας μπορεί να βλέπει σε κάθε γωνιά τη Γης. Δεν είμαστε πλέον αναγνώστες του κόσμου, είμαστε θεατές του».

Επομένως, το πρώτο που έχεις να κάνεις είναι να δημιουργήσεις σταθερές γέφυρας επικοινωνίας, αλληλεπίδρασης και μετάδοσης της γνώσης με τους/στους φοιτητές χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που η τεχνολογία ήδη σου παρέχει προ πολλού: τη χρήση των Μαζικών Ελεύθερων Διαδικτυακών Μαθημάτων (τα λεγόμενα MOOCs), τη χρήση της Παιχνιδοποίησης (βλ. επίσης το MOOC Gamification).

Θα πρότεινα την δημιουργία ενός Κέντρου Παραγωγής Μαζικών Ελεύθερων Διαδικτυακών Μαθημάτων και Διεθνών Συνεργασιών των οποίων το εκπαιδευτικό περιεχόμενο κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εμπλουτισμό διδασκομένων μαθημάτων.

Θα πρότεινα επίσης τη δημιουργία ενός Κέντρου Παραγωγής Έργων Παιχνιδοποίησης και Διεθνών Συνεργασιών για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Για τον δύσπιστο αναγνώστη, θα πρότεινα μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα της Τράπεζας της Ελλάδας και ειδικότερο στον σύνδεσμο Εκπαιδευτικό υλικό.

Θα ανακαλύψει τα εκπαιδευτικά παιχνίδια TOP FLOOR, €CONOMIA και Inflation Island με θέμα τις δραστηριότητες της κεντρικής τράπεζας και την οικονομία. Τα παιχνίδια μέσω αυτοδιδασκαλίας και με απλό τρόπο, εξηγούν τα περί νομισματικής πολιτικής και τις επιδράσεις του πληθωρισμού στην κοινωνία. Το υλικό εξηγεί επίσης πώς συνδέονται μεταξύ τους τα επιτόκια, ο πληθωρισμός και η βασική αποστολή του Ευρώ-συστήματος, η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών.

Μια εξοικείωση με το παραπάνω υλικό για παράδειγμα επιτυγχάνει αύξηση της φοιτητικής συμμετοχής στην εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά και συμμετοχή του φοιτητή στη βαθμολογία του καθώς πρακτικά, οι πόντοι που κατοχυρώνει ο φοιτητής είναι και οι βαθμοί του στο κάθε «παιχνίδι». Τα παραπάνω εκπαιδευτικά παιχνίδια χρησιμοποιούνται ήδη στην Μικροοικονομική και στην Μακροοικονομική.

Στον αναγνώστη που δικαιούται μια απάντηση στο ερώτημα «Πώς κατοχυρώνει ο φοιτητής τον βαθμό του και ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της Παιχνιδοποίησης και του κλασικού μοντέλου ελέγχου της γνώσης;», θα δώσω την παρακάτω απάντηση:

Ως προς το 1ο ερώτημα η απάντηση είναι ότι ο φοιτητής ολοκληρώνοντας την προσπάθειά του, «κλειδώνει» στο σύστημα της Τράπεζας της Ελλάδας στην ανάλογη θέση τον βαθμό και τον κωδικό του και τον καταγράφει στο απαντητικό προς τον διδάσκοντα, κείμενο.

Ως προς το 2ο ερώτημα, μια εξαιρετική καινοτομία είναι ότι η βαθμολογική λογική των Μαζικών Ελεύθερων Διαδικτυακών Μαθημάτων δεν περιορίζεται στο μίζερο «πέρασες – δεν πέρασες», αλλά επιτρέπει στον εξεταζόμενο να δοκιμάσει όσες φορές θέλει με στόχο την επίτευξη του μέγιστου βαθμού και τη μέγιστη δυνατή κατάκτηση γνώσης μετατρέποντας το αντικείμενο της εκπαίδευσης σε υποκείμενο της αυτο-εκπαίδευσής μας.

Ειδικότερα για τα Μαζικά Ελεύθερα Διαδικτυακά Μαθήματα, οι παρακάτω εκπαιδευτικές πλατφόρμες https://www.coursera.org/ , https://iversity.org/en, https://www.udacity.com/ προσφέρουν ένα πλούτο γνώσης και ελεύθερης επιλογής (ιδιαίτερα όταν είναι δωρεάν), που ίσως και να ορίζει «την απόλαυση της σκέψης».

Δίπλα στις -και όχι πίσω από τις- παραπάνω «καινοτομίες», θα προσέθετα ενσωματώνοντας τες σαν μέρος του εκπαιδευτικού υλικού, ομιλίες, παρουσιάσεις και συζητήσεις του εξαιρετικού https://diavlos.grnet.gr/ ή του επίσης ποιοτικού http://www.blod.gr/ καθώς και αρκετών άλλων ποιοτικών σύγχρονων αντίστοιχων καναλιών μετάδοσης της γνώσης.

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

Στη μαθησιακή διαδικασία έχει επιστημονικά εξακριβωθεί πως οι φοιτητές συγκρατούν μόλις το 25% μιας 45λεπτης ομιλίας που απλώς ακούν, το 30% από ό,τι βλέπουν, το 50% από αυτό που ακούν και βλέπουν, το 70% από αυτό που ακούν, βλέπουν και συζητούν και το 90% από αυτό που ακούν, βλέπουν, συζητούν και ασχολούνται με μια δραστηριότητα, συναφή με το μάθημα που διδάχτηκε.

Το ΠΑΔΑ, αξίζει τον κόπο να ενσωματώσει στην μαθησιακή του κουλτούρα, όλα τα ταπεινά παραπάνω, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που μόλις προαναφέρθηκαν. Και μάλιστα, θα μπορούσαν να συνδυαστούν με μια δέσμευση – κανονισμό που μεταξύ των άλλων θα υποχρεούνται οι εκπαιδευτικοί, είτε πρόκειται για εργασίες είτε για θέματα εξετάσεων, να αναρτούν τις ενδεικτικές απαντήσεις των θεμάτων τέθηκαν. Αυτή η αυτονόητη μεν αλλά ανεφάρμοστη – δυστυχώς – σε πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα υποχρέωση είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αποτελέσει μέρος της κουλτούρας του νέου Πανεπιστημίου.

Όταν το έμψυχο διδασκόμενο δυναμικό, γνωρίζει ότι πλέον στο νέο εκπαιδευτικό περιβάλλον υφίστανται άλλοι κανόνες παιχνιδιού και όχι αυτοί που τους είχαν εγκλωβίσει σ’ ένα καθεστώς έλλειψης αυτοεκτίμησης, τότε τα αποτελέσματα δεν αργούν να έλθουν: Άλλοι έγιναν επιτυχημένοι επιχειρηματίες, άλλοι άξια διευθυντικά στελέχη, ορισμένοι είναι είτε μεταπτυχιακοί είτε διδάκτορες, και κάποιοι λιγότεροι έχουν ήδη τόσες διεθνείς ποιοτικές δημοσιεύσεις που κάλλιστα θα μπορούσαν να εκλεγούν (και) στο νέο Πανεπιστήμιο, αν…

…αν η κουλτούρα της Διοικούσας Επιτροπής επικρατήσει και επιβληθεί στην πολύ πιθανή – το παρελθόν, σε αρκετές περιπτώσεις αυτά δυστυχώς διδάσκει – εκτροπή της πολυκομματικής συναίνεσης σε πολυκομματικό αλισβερίσι ιδιαίτερα στις περιπτώσεις προκηρύξεων νέων θέσεων ακαδημαϊκού προσωπικού.

Έτσι θα προχωρήσω σε δύο ακόμα προτάσεις :

Να υπάρξει μια αυτοδέσμευση ώστε για τις νέες θέσεις που θα προκηρυχθούν, η επιλογή σε ένα εύλογο ποσοστό να εστιάσει το ενδιαφέρον της στους νέους επιστήμονες που η κρίση τούς οδήγησε εκτός Ελλάδος και έχουν αναπτύξει και διδακτικό έργο και διεθνείς ποιοτικές δημοσιεύσεις.

Θα πρότεινα την δημιουργία Κέντρου Ανάπτυξης Ικανοτήτων, Δεξιοτήτων, Καλών Πρακτικών και Απασχολησιμότητας.

Θα έχει μια διττή αποστολή: Να συνεργασθεί με τους αποφοίτους του ΠΑΔΑ, που μόλις προανέφερα και έχουν διακριθεί στο ξεκίνημα της επιστημονικής ή/και επαγγελματικής τους διαδρομής, έτσι ώστε να μπορούν οι ίδιοι να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους μέσα από τα προσφερόμενα μαθήματα.

Να δημιουργήσει ένα Τμήμα ανάπτυξης ικανοτήτων, δεξιοτήτων, για την απασχολησιμότητα, όπου θα διδάσκονται όλες εκείνες οι δεξιότητες που ζητούνται μεν από την τεχνολογικά εξελισσόμενη αγορά εργασίας και δεν προσφέρονται κατά την διάρκεια της ακαδημαϊκής (φοιτητικής) ζωής με αποτέλεσμα την ως τώρα ύπαρξη χάσματος μεταξύ πτυχίου και αγοράς εργασίας. Ήδη τέτοια Τμήματα (Κέντρα στην προκειμένη περίπτωση) συν-δημιουργούμε από το 2015 στη Ρωσία και στο Καζακστάν μέσω του ευρωπαϊκού προγράμματος «Complete».

Γιατί αφού το εφαρμόζουμε με επιτυχία εκεί, να μην το εφαρμόσουμε και εδώ ξεκινώντας από το ΠΑΔΑ;

Υπάρχουν οι προϋποθέσεις το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής , να είναι καλοτάξιδο;

Νομίζω πως αν η λατινική ρήση «Διορθώστε το παρελθόν, κατευθύνετε (οδηγήστε) το παρόν, εντοπίστε το μέλλον», αποτελέσει τη βάση της κουλτούρας της Διοικούσας Επιτροπής, ναι θα έχει την ευκαιρία να είναι καλοτάξιδο. Κι αν χρησιμοποιήσει τις παραπάνω προτάσεις, σαν κουπιά, ίσως ακόμη καλύτερα.

Ας μη κρυβόμαστε, το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής είναι γεωγραφικά και δημογραφικά τοποθετημένο σ’ ένα χώρο που αναπνέει υπό το βάρος μιας κοινωνικής πραγματικότητας χρόνια τώρα, ενός στερεοτύπου, πλέον: ό,τι βρίσκεται πέρα από το ποτάμι, στα δυτικά της πρωτεύουσας, αντιπροσωπεύει το «δευτεροκλασάτο».

Εκτιμώ πως έχει και τις προϋποθέσεις, και το σκαρί και τα κουπιά, ώστε να είναι καλοτάξιδο, όπως αφοπλιστικά αφηγείται ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου ιδρυτής του EL Sistema: «Πάντα έλεγα πως η κουλτούρα για τους φτωχούς δεν μπορεί να είναι μια φτωχή κουλτούρα».

Αυτό είναι το στοίχημα του νέου Πανεπιστημίου, ένα στοίχημα που είναι ταυτόχρονα εκπαιδευτικό, πολιτικό, κοινωνικό. Και ζήτημα αισθητικής, πιστεύω: ως προς τη ρότα που θα επιλέξει.

*Καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, τέως σύμβουλος του ΑΣΕΠ

Πηγή :: http://www.efsyn.gr/arthro/pan-dyt-attikis-dose-tharros-toy-horiati-i-kalotaxido